Ο "κύριος Elite" - Τάσος Κουτσούκος

"Έφυγε" ο «κύριος Elite» (1915-2011)

Απεβίωσε ο παλαίμαχος φωτογράφος Τάσος Κουτσούκος.

Έκλεισε ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής φωτογραφίας.

«Έφυγε» από κοντά μας, την Τρίτη 3 Μαΐου, ο μεγαλύτερος σε ηλικία και

βεβαίως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες πορτρετίστες φωτογράφους,

ο ‘‘Elite’’. Έτσι υπέγραφε, χειρόγραφα, όλες τις φωτογραφίες του στην όψη και έτσι

τον προσφωνούσαν όλοι όσοι τον γνώριζαν. Δεν θ’ ανοίξει το ιστορικό πλέον,

φωτογραφείο/στούντιο “Φωτο Elite” επί της οδού Θήρας 2 στην Κυψέλη,

όπου ήταν καθημερινά παρών εδώ και 62 χρόνια.

Ο Τάσος Κουτσούκος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1915 και ήταν

ο μικρότερος από τα πέντε αδέλφια του.  Ήταν πλασμένος να ενσαρκώνει τον ρόλο

τον οποίο πλούτιζε μέχρι το τέλος της ζωής του και να διαγράψει μία φωτεινή τροχιά

στο στερέωμα της καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Σε ηλικία οκτώ χρονών τον πήγε

ο μεγάλος αδελφός του να εργαστεί, για την καλοκαιρινή περίοδο, σε ένα από τα

γνωστότερα στούντιο φωτογραφίας της Πόλης, των Σεμπάχ & Ζοαγιέ (Sebah &

Joallier), που ήταν στο Ταξίμ. Φοίτησε και στο Γαλλικό σχολείο, από το οποίο τον

σταμάτησαν οι δικοί του, διότι οι Γάλλοι είχαν αντιληφθεί το ιδιαίτερο ταλέντο του

μικρού Τάσου και πρότειναν να τον σπουδάσουν με δικά τους έξοδα στο Παρίσι με

την προϋπόθεση να προχωρήσει στον καθολικισμό.

   Μεγάλο όνειρο του ήταν να γίνει πιανίστας, όμως η ζωή

δεν του έδωσε αυτή την ευκαιρία, παρ’ ότι είχε όμορφα χέρια

αληθινού καλλιτέχνη. Το 1930 έρχεται όλη η οικογένειά του στην

Αθήνα και πιάνει δουλειά στο στούντιο του Ιωάννη Ξανθάκη, που

τότε στεγαζόταν στην οδό Ευαγγελιστρίας 16 και μετέπειτα στην

οδό Σταδίου 7. Από τον Ξανθάκη “κλέβει” την φωτογραφική

τέχνη, όπως την είχαν εξελίξει οι μεγάλοι πορτραιτίστες

φωτογράφοι του παρελθόντος, τέχνη και τεχνικές τις οποίες

διατήρησε και πλούτισε μέχρι το τέλος της ζωής του.

     Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρετεί στο μέτωπο ως έφιππος

ταχυδρόμος. Κατά την περίοδο της κατοχής για τις ανάγκες της

επιβίωσης, εργάζεται για ένα διάστημα, ακόμη και σαν βοηθός

υδραυλικού. Μετά του 1945 αναλαμβάνει την λειτουργία του

φωτογραφείου, λόγω θανάτου του Ξανθάκη. Την περίοδο αυτή

παντρεύεται την γυναίκα του Ειρήνη, αποκτώντας δύο παιδιά.

    Το 1949 ενοικιάζει με ένα συνέταιρο τον χώρο της Θήρας 2, ο

οποίος είχε κατασκευαστεί ως είσοδος θερινού κινηματογράφου,

ο οποίος δεν λειτούργησε τελικά. Αυτό το μικρό στούντιο έμελλε

να γίνει όλος ο κόσμος του, μαζί με την οικογένειά του.

    Με την πάροδο του χρόνου γίνεται γνωστός για την άψογη

τεχνική του και τον χαρακτήρα του. Έτσι έχει πελάτες τα

περισσότερα θέατρα πρόζας, της εποχής εκείνης. Επίσης έχει την

αποκλειστικότητα σαν φωτογράφος στο Εθνικό Θέατρο και στο

Θέατρο Τέχνης, την περίοδο άνθισης του θεάτρου στην Ελλάδα.

Επίσης, από το στούντιο αυτό πέρασαν πολλές γενιές Αθηναϊκών

οικογενειών για να φωτογραφηθούν.

 Ήταν περιζήτητος επαγγελματίας, αλλά λόγω χαρακτήρα

ζούσε έξω από κυκλώματα στον κόσμο του δημιουργικού του

ατελιέ. Έστω κι έτσι διατήρησε φιλικές σχέσεις με πολλούς από

τους καλλιτέχνες που φωτογράφισε κατά καιρούς, όπως με τον

Κάρολο Κουν, τον Δημ. Χατζημάρκο, την Σοφία Βέμπο, την Ελένη

Ζαφειρίου, τον Κώστα Μουσούρη, τον Βασίλη Λογοθέτη, τον

Κώστα Χατζηχρήστο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Νικηφόρο

Νανέρη, την διεθνούς φήμης υψίφωνο Μαρκέλλα Χατζιάνο,

τον Ανδρέα Βουτσινά και πολλούς άλλους.

    Υπήρξε φωτογράφος με πολύ γρήγορο μάτι, αισθαντικός

κατά την φωτογράφιση και επικοινωνούσε απόλυτα με τους

ανθρώπους που φωτογράφιζε. Στον σκοτεινό θάλαμο, όπου

αγαπούσε να μένει πολλές ώρες, έκανε θαύματα με τις τεχνικές

που εφάρμοζε, τυπώνοντας ασπρόμαυρες αλλά και έγχρωμες

φωτογραφίες του για όλες τις δουλειές που αναλάμβανε.

Έφτιαχνε πολύ όμορφες φωτογραφίες με ζωγραφικές επεμβάσεις

επάνω σ’ αυτές, καθώς και τα άλμπουμ των γάμων και των βαφτί-

σεων. Τα φάκελα που έβαζε τις φωτογραφίες ήταν όλα φτιαγμένα

από τα χέρια του. Σαν άνθρωπος, όπως τον γνώρισα, είχε μία

ευγενική γλυκύτητα στην επικοινωνία με τους ανθρώπους, βαθιά

αίσθηση του χιούμορ, υπερηφάνεια και τιμούσε τις επαγγελμα-

τικές και προσωπικές σχέσεις του στο ακέραιο, έστω κι αν έχανε

πολλές φορές χρήματα, τα οποία δεν τα υπολόγιζε, πέρα απ’ τις

ανάγκες του. Καλό ταξίδι, φίλε Τάσο...

ΒΑΣΙΛΗΣ Δ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Νίκαια – 4 Μαΐου 2011 

       

Πηγή: Photo Business Weekly

Προσωπικά, δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ μου. Τον ήξερα μόνο από τη δουλειά του και την ... υπογραφή του(!).  Όταν ξεκίνησα κι εγώ την καριέρα μου, αυτός ήταν ο καταξιωμένος φωτογράφος μαζί με τον Κώστα Τσέλιο, τον Χατζηαριστείδη τον Καραπατσόπουλο, τον Τσαγκρή κ.ά. Περνούσα έξω από το στούντιό του και χάζευα τους καλλιτέχνες που είχε στη βιτρίνα. Μαθαίνω πως ήθελε να γίνει πιανίστας αλλά τον κέρδισε η φωτογραφική τέχνη. Του αφιερώνω, λοιπόν, ένα μουσικό κομμάτι για "καλό ταξίδι".